Ceramiczne kondensatory dielektryczne wykorzystują głównie ceramikę jako materiał izolacyjny, a ich podstawową konstrukcją jest nakładanie się ceramiki i elektrod wewnętrznych. Istnieje kilka rodzajów materiałów ceramicznych. Od czasu rozważenia nieszkodliwych produktów elektronicznych, zwłaszcza bezołowiowych, PB (ołów) o wysokim współczynniku dielektrycznym został wycofany z dziedziny kondensatorów ceramicznych, a TiO2 (dwutlenek tytanu), BaTiO3, CaZrO3 (cyrkonian wapnia) itp. są głównie używane teraz. W porównaniu z innymi kondensatorami mają zalety małych rozmiarów, dużej pojemności, dobrej odporności na ciepło, odpowiedniej do masowej produkcji, niskiej ceny itp.

W 1900 r. L. Lombardi wynalazł we Włoszech ceramiczne kondensatory dielektryczne, a pod koniec lat 30. XX w. odkryto, że dodanie tytanianu do ceramiki może gwałtownie zwiększyć stałą dielektryczną, dzięki czemu powstały tańsze porcelanowe kondensatory dielektryczne.

Po odkryciu około 1940 roku właściwości izolacyjnych BaTiO3 (tytanianu baru), głównego surowca kondensatorów ceramicznych, kondensatory ceramiczne zaczęły być stosowane w wojskowym sprzęcie elektronicznym, który wymagał wysokiej precyzji i małych rozmiarów. Rozwój ceramicznych kondensatorów stosowych rozpoczął się około 1960 roku jako produkt komercyjny. Do 1970 roku, wraz z postępem hybrydowych układów scalonych, komputerów i przenośnych urządzeń elektronicznych, również szybko się rozwijały i stały się niezbędnym elementem urządzeń elektronicznych. Obecnie ceramiczne kondensatory dielektryczne stanowią około 70% całego rynku kondensatorów.

Tłumaczone za pomocą www.DeepL.com/Translator (wersja bezpłatna)